Τι ψυχή έχει;

Χρονογράφημα της Μαρίας Μαυρικάκη*

Ένα καλαμάκι είναι. Σε διευκολύνει να ρουφήξεις την καφεδιά σου, σου εντείνει τη στοματική απόλαυση όταν το περιδιαβαίνεις με τη γλώσσα σου, λειτουργεί τέλεια ως αναδευτήρας στον πηχτό σου φρέντο και ομορφαίνει το ποτό σου με τα χρώματά του. Ειδικά στα κοκτέιλ, όπου στο βάζουν διπλό, είναι χάρμα οφθαλμών πλάι στις ομπρελίτσες και τις σημαιούλες.

Ένα σκέτο καλαμάκι είναι, τι ψυχή έχει και γκρινιάζεις να το καταργήσουμε; Εδώ, πετούν βουνά τα λάστιχα και τα στρώματα όπου τους βολέψει οι συμπολίτες μας, το καλαμάκι μάς μάρανε; Εξάλλου, πλαστικό είναι, ανακυκλώνεται. Αν θέλεις, πλύντο κιόλας, όπως κάνεις με τα κεσεδάκια του γιαουρτού “για να μην έχουν οργανικά υπολείμματα” -άκου τρέλα!- και ρίχτο στον μπλε κάδο, “χύμα, όχι σε σακούλα”, το θυμάμαι που το λες συνέχεια. Τι σημαίνει δεν ανακυκλώνονται τα καλαμάκια; Α, πρώτη φορά το ακούω. Τότε, τσάκισέ το, δίπλωσέ το και δες τι χώρο πιάνει στη σακούλα με τα σκουπίδια και αν αξίζει η κουβέντα που κάνουμε. 

Άσε το άλλο, που με κάνεις ρεζίλι. Κάθε φορά, με ρωτάς μπροστά στα παιδιά που μας εξυπηρετούν στου Σταμάτη, γιατί δεν έφερα δικιά μου κούπα να βάλω τον καφέ μου. Ρε, πώς σου ήρθε αυτό; Τι, το είδες στην υπόλοιπη Ευρώπη; Κάποιοι το κάνουν κι εδώ; Τι να πω, αν το συνηθίζαμε όλοι, ίσως να είχε κάποιο νόημα. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι ξέχειλοι κάδοι ολόγυρα. Τα μισά απορρίμματα  που βλέπω στα καλάθια, σε κολώνες και μαγαζιά, είναι άδεια ποτήρια καφέ. 

Σε παρακαλώ, μην πετάγεσαι και φωνάζεις σαν υστερική μπροστά στον πάγκο “τουλάχιστον, μην βάλετε καπάκι!” Και το μαύρο καπακάκι με τη μικρή τρυπούλα χρειάζεται, ασχέτως που το πετώ αμέσως επειδή καίγομαι να πιω έτσι, και το διάφανο που στεφανώνει το ποτήρι μου σαν τον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς. Δίνει μεγαλοπρέπεια στο ρόφημα και προστατεύει από τις σκόνες.

Δεν θέλω να με τρομάζεις με νούμερα, δεν ακούω σε πόσα χρόνια θα λιώσουν τα πλαστικά, μου φτάνει ο παλιόκαιρος κάθε τόσο, που τρέμουμε να βγούμε από το σπίτι. Ε, όχι και η βροχή περιέχει πλαστικό! Μήπως αστειεύεσαι, όπως λέμε βρέχει καρέκλες, τάχα άσπρες πλαστικές του…; Ευτυχώς, πρόλαβα και δαγκώθηκα, δεν θα με μαλώσεις για το μη πολιτικά ορθό προσωνύμιο. 

Σοβαρά το λες, στα δείγματα που εξετάζουν οι επιστήμονες εντοπίζουν πάντα πλαστικά μικροσωματίδια! Τι να πω, είχα διαβάσει για τα πλαστικά στους ωκεανούς που τα βρίσκουν στις κοιλιές των ψαριών, αλλά αυτό πρώτη φορά το ακούω. Άρα, αν βρίσκονται στη βροχή, θα βρίσκονται και στην ατμόσφαιρα. Πώς; Πέντε γραμμάρια μικροπλαστικού τη βδομάδα καταπίνει ο καθένας μας; Εκατό χιλιάδες  κομματάκια πλαστικού ετησίως, κατά μέσο όρο, επειδή απλώς τρώμε, πίνουμε νερό, αναπνέουμε; 

Άντε, με τις υγείες μας, αλλά σε παρακαλώ, όχι νούμερα, τρομάζω. Εντάξει, ομολογώ, εφτάψυχο το καλαμάκι. Αχ, με σκότισες, πάω για καφέ, έλα αν θες.

*Η Μαρία Μαυρικάκη είναι συγγραφέας. Πρόσφατο έργο της είναι το μυθιστόρημα “Περαστικά” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος.

Όλες οι δημοσιεύσεις με τα χρονογραφήματα της Μαρίας Μαυρικάκη:
https://bit.ly/35O9uoH