Γράφτηκε το 1994, σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ:
“Μόνο το ασύρτικο εξακολουθεί να πρασινίζει την ηφαιστειακή γη χωρίς διακοπή εδώ και αιώνες. Χάρη στο ασύρτικο, αυτή την πολυδυναμική ποικιλία, την πιο εκπληκτική λευκή ποικιλία οιναμπέλου ολόκληρης της λεκάνης της Μεσογείου, οι Σαντορινιοί έμειναν στο σπίτι τους. Οι σύγχρονες επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι το ασύρτικο είναι μια ποικιλία με μεγάλη βιολογική πλαστικότητα, και ως εκ τούτου προσαρμόζεται εύκολα σε πολλα βιοκλίματα, χωρίς να αλλοιώνονται οι αμπελουργικοί χαρακτήρες της και οι οινολογικές ιδιότητές της. Εξάλλου, η ανθεκτικότητά της στην ξηρασία, στο ωίδιο και στον περονόσπορο την καθιστούν πολύτιμη ποικιλία για περιοχές είτε με αυξημένη ατμοσφαιρική υγρασία είτε με αυξημένη εδαφική ξηρασία, όπως είναι πολλές περιοχές της χώρας μας. Προικισμένη με εξαίρετους οινολογικούς χαρακτήρες, συνδυάζεται άριστα με πολλές λευκές ποικλίες άλλων περιοχών, εμπλουτίζοντας το οινικό δυναμικό τους. Όταν όλα αυτά άρχισαν να γίνονται ευρύτερα γνωστά, το ασύρτικο έγινε ποικλία περιζήτητη σχεδόν σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Ετσι εδώ και 20 περίπου χρόνια καλλιεργήθηκε αρχικά στη Χαλικιδική και σήμερα καλλιεργείται στους αμπελότοπους του Θερμαϊκού κόλπου, στην Αττική και αλλού. Μπορεί επομένως να υποστηριχτεί δίκαια ότι για το ασύρτικο διαγράφεται η τύχη που έχουν όλες οι κοσμοπολίτικες ποικιλίες οιναμπέλου: να γίνει πρέσβυς της μικρής αμπελουργικής ζώνης καταγωγής του. Γιατί όση έκταση και αν πάρει εκτός νησιού η καλλιέργειά του, δεν θα πάψει ποτέ να είναι το Ασύρτικο της Σαντορίνης, η οινάμπελος ενός οικοσυστήματος μοναδικού στον κόσμο.”
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από δημοσίευση της κ. Σταυρούλας Κουράκου – Δραγώνα, με τίτλο “Το ασύρτικο – Η οινάμπελος της Σαντορίνης”, στο σπάνιο πλέον βιβλίο “Ο σαντορίνη της Σαντορίνης”, Έκδοση Ιδρύματος Φανή Μπουτάρη, 1994
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
[adrotate banner=”19″]
