Της Ελένης Κωνσταντινίδου
Όλοι συμφωνούμε ότι η Σαντορίνη είναι ένας από τους πιο όμορφους προορισμούς στον κόσμο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Κάποιος που θέλει πραγματικά να δει το νησί θα πρέπει να αφιερώσει σε αυτό τουλάχιστον μια εβδομάδα. Κάθε χωριό είναι διαφορετικό, κάθε ηλιοβασίλεμα επίσης. Εκδρομές στην καλντέρα, αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία, δραστηριότητες κάθε είδους. Και φυσικά πολλά αξιόλογα εστιατόρια, ταβέρνες, καφετέριες.
Χιλιάδες καταφθάνουμε από όλο τον κόσμο κάθε χρόνο σε αυτόν τον εκπληκτικό προορισμό για να δουλέψουμε την καλοκαιρινή σεζόν. Πώς είναι όμως όταν δουλεύεις στο κέντρο του τουρισμού;
Είσαι οι διακοπές των άλλων, πράγμα που απέχει πολύ από την έννοια των διακοπών σκέτο. Ο κόσμος είναι απαιτητικός, έχει νεύρα, ψάχνει να παραπονεθεί. Όταν ο τουρίστας είναι ήρεμος και χαρούμενος όλα είναι ιδανικά. Αλλά όταν δεν είναι, εσύ είσαι αυτός που του χαλάς τις μοναδικές διακοπές του, αφού δεν του έχεις βάλει τζακούζι στο μπαλκόνι, περισσότερο λάιμ στο μοχίτο, λιγότερα παγάκια στον φραπέ του. Εσύ είσαι αυτός που δεν κατάφερε να του βρει ταξί σε ώρα αιχμής, και να του δώσει τραπέζι με καλύτερη θέα στο εστιατόριο μισή ώρα πριν το ηλιοβασίλεμα.
Έλα Ελένη, όλες οι δουλειές έχουν προβλήματα με τους πελάτες τους. Παντού υπάρχουν οι καλές και οι κακές μέρες.
Κάθε καλή μέρα δέχομαι τουλάχιστον μια από τις παρακάτω ερωτήσεις:
“Πόσο τυχεροί είστε που δουλεύετε σε τόσο ωραίο μέρος”
“Και τι δεν θα έδινα για να δουλεύω εδώ”
“Πώς είναι να δουλεύεις δύο βήματα από τέτοια θέα;”
Η απάντηση βρίσκεται σε μια άλλη ερώτηση που δέχομαι και εγώ και νομίζω οι περισσότεροι στο νησί εξίσου συχνά: “Δεν σταματάτε να δουλεύετε ποτέ”. Ένα χαμόγελο ως απάντηση αρκεί ευτυχώς και δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες.
Είναι φορές που αναρωτιέσαι αν είσαι ο μόνος που δουλεύει τόσο. Και ύστερα σε ταρακουνούν οι μεταξύ μας συζητήσεις, εμάς των ‘τυχερών’. Κατάφερα πριν καμιά εβδομάδα να κάνω βόλτα στα μαγαζιά των Φηρών μετά από μήνες. “Όλοι οι φίλοι μου ζηλεύουν που δουλεύω εδώ όταν έρχονται για επίσκεψη. Αυτό που δεν χωράει ο νους τους είναι ότι λόγω του ωραρίου στο μαγαζί έχω να δω το ηλιοβασίλεμα από τον Απρίλη” μου είπε μια κοπέλα που πιάσαμε κουβέντα.
“Γιατί δεν βγαίνεις μαζί μας;” αναρωτιούνται οι πάρα πολύ συμπαθείς πελάτες του ξενοδοχείου. Δεν είναι ούτε ότι δεν τους συμπαθώ αρκετά, ούτε ότι δεν έχω χρόνο να βγω. Είναι ότι όταν έχεις περάσει όλη την ημέρα σου με κόσμο, στο κενό σου θέλεις να χαλαρώσεις, όχι να αναμιχθείς με περισσότερο κόσμο στην βαβούρα των Φηρών ή την μουσική των μπιτσόμπαρων.
Παρ’ όλη την γκρίνια όμως, και τις πολλές ώρες, και τα σκαλιά πάνω κάτω, είμαστε όντως τυχεροί που δουλεύουμε σε ένα νησί που έχει τα πάντα. Γιατί όταν η μέρα σου τελειώσει το βράδυ, τα σινεμά θα παίζουν ωραίες ταινίες και στα Φηρά θα βρεις ήρεμες καφετέριες και χαλαρά μπαράκια. Και αν το κενό σου είναι μέσα στην ημέρα, μπορείς να ξαπλώσεις στο δροσερό σου κρεβάτι, ή σε μια αναπαυτική σεζλόνγκ σε κάποια λίγο-πιο-απομονωμένη-παραλία. Και αν δεν θέλεις να δεις κανέναν, θα κρυφτείς σε μια ταράτσα και θα σβήσεις στην καλντέρα όλη την κούραση και την πίεση της – δροσερής κατά τα άλλα – ημέρας.
Δεν είναι εύκολο να δουλεύεις σε νησί την καλοκαιρινή σεζόν. Αλλά πουθενά δεν είναι εύκολο να δουλεύεις όταν έχεις πολλή δουλειά. Ίσως το ζήτημα δεν είναι το εύκολο ή δύσκολο, αλλά το αν αυτό που κάνεις σου αρέσει. Γιατί αν σου αρέσει αυτό που κάνεις, παύει η δουλειά να είναι “χάσιμο χρόνου” και γίνεται ένα ευχάριστο και παραγωγικό κομμάτι της ζωής σου.
Η Ελένη Κωνσταντινίδου, MSc Electronic Publishing, είναι στέλεχος στον Ηλιότοπο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
[adrotate banner=”24″]
