Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η ιστορία της ξεκινά από την Ελλάδα. Το 1997 ο ποιητής Μιχάλης Μήτρας της “συγκεκριμένης” της “οπτικής” ποίησης- πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να γιορτάζεται η ημέρα της Ποίησης. Η Λύντια Στεφάνου, από τις γνωστές ποιητικές φωνές της Μεταπολεμικής Ποίησης, είπε ότι η πρώτη μέρα της Άνοιξης είναι η κατάλληλη για τη γιορτή της Ποίησης. Και ο Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης στην UNESCO, πρότεινε η 21η Μαρτίου η ημέρα να κηρυχτεί η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης.
Στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO, τον Οκτώβρη του 1999, η 21η Μαρτίου κηρύχτηκε η Παγκόσμια μέρα της Ποίησης. Σκοπός της είναι να προωθήσει την ανάγνωση, τη γραφή, τη δημοσίευση και διδασκαλία της ποίησης σε όλο τον κόσμο και, όπως λέει η αρχική διακήρυξη της UNESCO, “να προσφέρει νέα αναγνώριση και ώθηση στα εθνικά, περιφερειακά και διεθνή κινήματα ποίησης”.
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, η Θηραία συγγραφέας Αντωνία Βελισσαράτου, το γένος Δροσου, έγραψε ένα ποίημα για τη Σαντορίνη και το μοιράζεται μαζί μας παρακάτω:
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΩΣ ΤΟΠΟΣ-ΝΗΣΙ
Η μαύρη σκιά, που καταδυνάστευε και κυριαρχούσε σε αυτόν τον τόπο, δέησε να φύγει — την ξόρκισαν οι πνοές του ανέμου.
Οι ριπές του αέρα επιβλήθηκαν δυναμικά, ουσιωδώς, διώχνοντας τα βαριά σύννεφα στην εξορία του ουρανού.
Το φως ξεχύθηκε.
Δίνοντας στο νησί την ανάσα που δικαιούνταν κι απαλλαγμένο τώρα πια από τις αβάσιμες κατηγορίες του χιονιά
μύρισε άνοιξη.
Ο συμπαγής υδάτινος όγκος που περικλείει το νησί, από τη μια το δυσκολεύει και του δίνει τη δυνατότητα της δοκιμασίας
κι από την άλλη, του παρέχει την απόλυτη αυτονομία της επιλογής του ταξιδιού του,
γιατί όπως όλα τα νησιά κατέχει την εξουσία της ρότας του.
Αυτή η μικρή στεριά κυριαρχεί στον χάρτη της εφήμερης ζωής της —
αντιστέκεται στις εξωτερικές δυνάμεις,
νιώθει αδέσμευτη
κι ανακαλύπτει τον κόσμο και τις δυνατότητές της μέσα στα καταλυτικά διάφανα χέρια του νερού.
Με εξαιρετικά φορτισμένη ενέργεια και κίνηση
ταξιδεύει πάνω στο υγρό στοιχείο χωρίς να επιβάλλει την παρουσία της
κι επενδύει τον χρόνο της μελετώντας κι αναγνωρίζοντας τη θέση της
— τη θέση που της αρμόζει, που της αναλογεί, που της αξίζει.
Το νησί γλιστρά στο νερό, υπάρχει, ζει, ανασαίνει, ατενίζει το μέλλον γύρω από δημιουργικές σκέψεις
και σπέρνει στον αέρα στοχασμούς και ανησυχίες.
Η ανάσα του βαθιά, γαλάζια, φτάνει στα πέρατα του απόλυτου εγώ
με συνεπιβάτη την επιθυμία του για την κυρίαρχη θέση του ορατού διλήμματος στην πυξίδα του σεβασμού.
Επιτρέπει να το κατοικούν σκέψεις και λογισμοί που δεν αιχμαλωτίζουν την ηρεμία του και δεν του στερούν τη δίψα του για εξέλιξη.
Αυτή η διάθεση για ανάπτυξη το κάνει ανεξάρτητο κι ελκυστικό.
Μέσα σε αυτή την αεικίνητη στεριά που πάλλεται, που αγρυπνά, που κερδίζει εμπειρίες και γνώσεις
με χαρά ρέει στις φλέβες της καυτή λάβα και ζωντανή θέληση για ταξίδι.
Δε στάθηκε ποτέ στην κοίτη του χρόνου,
αλλά με σύμμαχο και συνταξιδιώτη του τον χρόνο κινείται από το εφήμερο παρόν προς το αβέβαιο μέλλον.
Τόσα νησιά υπάρχουν στο στερέωμα,
όμως, εκείνο είναι διαφορετικό, αλλιώτικο, υπερήφανο
και σκεπτόμενο απέναντι στους νόμους του νερού και στα τερτίπια του ουρανού.
Το μεγάλο του μυστικό: ο σεβασμός, η συνέπεια και η ιδιαίτερη ικανότητά του να αντιλαμβάνεται και να οριοθετεί μέτρα και σταθμά
στην τετράγωνη και ευαίσθητη λογική του τώρα και του πριν.
Δάμασε τις εσωτερικές του συγκρούσεις εστιάζοντας στην ουσία.
Αντιμετώπισε τις εξωτερικές δυνάμεις σεβόμενο πάντα τις δικές του ανάγκες
και ποτέ καταπατώντας πάνω σε άλλες στεριές.
Το νησί απαλλαγμένο τώρα πια από τις αβάσιμες κατηγορίες του χιονιά κι απελευθερωμένο από τα ανούσια πρέπει, άνθισε.
Μύρισε άνοιξη και κατοχυρώνοντας επάξια τη θέση του δυνατού έγινε παράδειγμα προς μίμηση.
Τώρα, άλλα, μεγαλύτερα και μικρότερα νησιά επιθυμούν, διψούν να πάρουν λίγο από τη γνώση του, από την αύρα του —
εκείνη που δημιουργεί πλάσματα σκεπτόμενα, χαρισματικά κι ελεύθερα να πετάξουν και να εξελιχθούν.
Η θάλασσα εξακολουθεί να ξεσπά πάνω στη μαύρη άμμο του με απανωτά κύματα γεμάτα βουή ξεστομίζοντας λόγια αχαλίνωτα.
Όμως, το νησί στέκει εκεί περήφανο, ανάμεσα σε δυο κόσμους, και με στάση γαλήνια κερδίζει τον σεβασμό από αυτήν την εγωιστική αναμέτρηση.
Δίνει ταυτόχρονα ένα φωτεινό μήνυμα και εμπνέει τα άλλα νησιά να βαδίσουν πάνω στα ίχνη που αφήνει εκεί, όταν οργώνει το πέλαγος και την απεραντοσύνη του νου με αγωνιστικότητα, ήθος και αξιοπρέπεια.
Κάποια στιγμή περιπλανήθηκε μέσα στο πυκνό κι απειλητικό πούσι. Ναυάγησε και τα όνειρά του χάθηκαν.
Έπειτα, πάλι βρέθηκε να αιωρείται στο κενό και θεώρησε ότι πετά, ότι ήταν ανεξάρτητο κι ότι μπορούσε να δει τον ωκεανό από ψηλά,
χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσει να τον ανακαλύψει.
Πίστεψε ότι είχε κατακτήσει τη σοφία, έτσι απλά, χωρίς να ταξιδέψει σε σκοτεινά νερά,
χωρίς να δοκιμάσει τις αντοχές του,
χωρίς να αντιμετωπίσει τίμια τα εμπόδια,
χωρίς να παλέψει με τα αφρισμένα κύματα του διχασμού,
χωρίς να ματώσει από τις απώλειες,
χωρίς να ωφεληθεί από έναν αγώνα
και, κυρίως, χωρίς να αντιληφθεί την ασημαντότητά του,
όμως, ήταν πλάνη.
Μέσα από τον παράδοξο καθρέφτη της εποχής διδάχτηκε το κόστος και την ευθύνη της ελευθερίας.
Δεν κέρδισε την ελευθερία του παραμερίζοντας κι αγνοώντας τα εμπόδια,
γιατί ανακάλυψε ότι αυτά είχαν ιερό λόγο ύπαρξης κι η απουσία εμποδίων δεν ήταν νίκη.
Νίκη είναι: η ελπίδα κι ο αγώνας για πρόοδο.
Μέχρι σήμερα αυτή η μικρή στεριά συνεχίζει να ταξιδεύει με υπευθυνότητα και καίρια θέση πάνω στον προσωπικό της χάρτη.
