Χρονογράφημα της Μαρίας Μαυρικάκη*
Πορευόμαστε κάτω από τον ήλιο και πάνω στο ηφαίστειο. Στα πόδια μας η νεώτερη γη της Ευρώπης, γη γεννημένη από τα ίδια της τα σπλάχνα. Ακούμε ευλαβικά κι απομνημονεύουμε χρονολογίες, μετράμε αιώνες, απαριθμούμε ξεσπάσματα της φύσης: σεισμοί, εκρήξεις που πάντα κινούν από τη θάλασσα, μάγμα που εκτινάσσεται, μεγακυματισμός που απλώνεται.
Απειροελάχιστοι εμείς μπροστά στην κρυμμένη δύναμη, βλέπουμε τις ατμίδες να ξεφεύγουν από τον κρατήρα κι ο νους μας πάει στην ώρα που το ηφαίστειο ξεθυμαίνει˙ οραματιζόμαστε ποτάμια λάβας να κυλούν με ταχύτητα και να ψύχονται στη θάλασσα που βράζει, πυρακτωμένα νέφη να καλύπτουν τα πάντα, ανεξερεύνητους μαγματικούς θαλάμους να ενεργοποιούνται.
Απέναντί μας, στο περίγραμμα της καλδέρας προβάλλει μια έντονη εικαστική απόλαυση που είναι συνάμα ιστορικό ημερολόγιο της κάθε φάσης της οργής, όπως αποτυπώνεται στα χρωματιστά πετρώματα. Άσπρη, χαλκοπράσινη, καφέ, κόκκινη λωρίδα γης, η κάθε μια κι ένα ξεχωριστό αφήγημα. Και πίσω τους χωράφια γεμάτα άσπα κι αμπελιές παρενοχλημένες από λευκές βολίδες-σηματοδότες.
Αφήνοντας την αναπόληση επανερχόμαστε στο παρόν. Δίνουμε προσοχή στις μαύρες πέτρες που κυλούν στα πόδια μας και στις σπηλιές που περιμένουν, χωμένες κάτω από μικρά μονοπάτια, να μας ξεγελάσουν και να μας τραβήξουν κοντά τους. Δεν ξεμακραίνουμε ούτε λοξοδρομούμε, το ηφαίστειο απαιτεί σεβασμό, όχι λεονταρισμούς και επιδείξεις. Κι ας υπομένει τους άμυαλους περιπατητές που φορούν σαγιονάρες ή τακούνια, αδιαφορώντας για τις σαφείς οδηγίες που δίνονται. Κι ας κάνει τα στραβά μάτια σε όσους επισκέπτες γεμίζουν στα κλεφτά τις τσέπες τους με πέτρες, χλευάζοντας το αυτονόητο. Κι ας αντέχει να ποζάρουν λόφοι από σκουπίδια στο αντικρινό του κάδρο, μαζί κι ένας υπερφίαλος αλλά κουρασμένος σκελετός γιαπιού. Κι ας περιμένει πότε επιτέλους θα μπει μπαερίσια, ώστε το πολυπληθές προσκύνημα να μπορεί να ανακουφίζεται, αλλά όχι ανεξέλεγκτα επάνω του.
Ενόσω το ηφαίστειο εξακολουθεί να υπομένει και να καρτερεί, εμείς συντεταγμένοι και συγκλονισμένοι αφήνουμε τον χώρο ώστε να ελαύνουν οι επόμενες ορδές. Μέσα στο πλοιάριο της επιστροφής παρατηρούμε τα θερμά νερά και τις χαριτωμένες μπουρμπουλήθρες που συγκινούν τους απανταχού τουρίστες. Αισθανόμαστε τη ρυθμική συσσώρευση ενέργειας στα κάτωθέ μας ρήγματα και, λυγισμένοι από το αδυσώπητο φως του ηλίου, χαμηλώνουμε το κεφάλι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.
*Η Μαρία Μαυρικάκη είναι συγγραφέας. Πρόσφατο έργο της είναι το μυθιστόρημα “Περαστικά” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος
Όλες οι δημοσιεύσεις με τα χρονογραφήματα της Μαρίας Μαυρικάκη:
https://bit.ly/35O9uoH
