Τιμητική διάκριση απονεμήθηκε στον αιδεσιμότατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Ιωάννη Βαρβαρήγο, τέως εφημέριο Οίας, το απόγευμα της Κυριακής 17 Ιανουαρίου, στον κατάμεστο από πιστούς Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στην Αθήνα, στο πλαίσιο κοπής της ενοριακής βασιλόπιτας. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν η Δήμαρχος Αγίου Δημητρίου κα Μ. Ανδρούτσου, μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, διευθυντές σχολείων, και μέλη Δ.Σ. πολιτιστικών φορέων του Δήμου.
Στην ομιλία του ο Προϊστάμενος του Ναού π. Ματθαίος Χάλαρης είπε για τον παπά-Γιάννη: “Έχει μια ιδιαίτερη ιδιότητα για εμάς. Δεν είναι ευεργέτης του Ναού, δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας της πόλης, δεν είναι πρόσωπο που κατέκτησε επιστημονικές μεγάλες επιδόσεις, είναι όμως ένας άνθρωπος που με την παρουσία του γλύκανε τις ψυχές μας. Με το χαμόγελό του και τη συμπεριφορά του, έγινε για μας ένας ευλογημένος και τόσο πολύτιμος φίλος πρώτα απ’ όλα, αλλά και πνευματικός συγγενής. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μέσα από το ήθος του και την εμπειρία του, αλλά και τα χαρίσματα με τα οποία κόσμησε και την ψυχή του και τη διακονία του, γίνεται για όλους εμάς ένα τρανό παράδειγμα: Τι σημαίνει να αγαπήσεις το Θεό και να του αφιερώσεις όλη σου τη ζωή. Έκανε ένα υπέροχο ποιμαντικό έργο το οποίο δεν θα το δείτε καταχωρημένο σε βιβλία ποιμαντικής, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων που είχαν τη χαρά και την ευλογία να τον επισκεφθούν, και να γνωρίσουν έναν άνθρωπο ο οποίος κυριολεκτικά αγάπησε την Παναγία μας, το Ναό της, το ποίμνιό του, και έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να του προσφέρει χάρη και ευλογία. Ιδιαίτερα όμως τον ευχαριστούμε διότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται ανάμεσά μας. Εμείς τον ονομάζουμε, «ο παππούς μας»! γιατί τον χαιρόμαστε και αποτελεί για μας μια διαρκή υπόμνηση, τι σημαίνει Ιερωσύνη αγέραστη. Τι σημαίνει άνθρωπος ο οποίος φλέγεται με νεανικό ζήλο για το Άγιο Θυσιαστήριο. Δεν παραιτείται ο Ιερέας. Δεν συνταξιοδοτείται ο Ιερέας. Αλλά συνεχίζει να ιερουργεί, τόσο στο εδώ Άγιο Θυσιαστήριο, όσο και στο υπερουράνιο. Κι εμείς αυτό ευχόμαστε. Να του μοιάσουμε. Κι αν ο Θεός μας δώσει τόσα Χρόνια όσα είναι ο Παπαγιάννης, να μη σταματήσουμε μέρα και νύχτα να βρισκόμαστε μέσα στο Ναό, μέσα στο Ιερό βήμα και να τελούμε με τις δυνάμεις που θα μας δώσει ο Θεός, τη Θεία Λειτουργία. Αυτό που μας δείχνει είναι ότι ούτε τα προβλήματα υγείας τον κατέβαλαν. Δίνει κάθε μέρα τη μάχη, και είναι νικητής. Διότι πάντοτε ξέρει ότι γι αυτόν η θεραπεία είναι μόνο μέσα στο Ναό. Κι έτσι λοιπόν τον έχουμε κάθε μέρα κοντά μας. Όμως θα ήταν άδικο, να μην πούμε και κάτι ακόμη. Ο άνθρωπος που ηρωικά στέκεται δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια και τον στηρίζει, είναι η πρεσβυτέρα του, για την οποία αξίζουν πολλά χειροκροτήματα. Αλλά και τα παιδιά του, όχι μόνο τα φυσικά γιατί ανάμεσα σ’ αυτά βάζει κάπου κι εμάς.”
Ο πατήρ Ιωάννης με δυσκολία από το πρόβλημα υγείας του αλλά και από τη συγκινησιακή φόρτιση, ευχαρίστησε τους Ιερείς του Αγίου Δημητρίου, τους συντελεστές της εκδήλωσης και τον κόσμο που παραβρέθηκε, ενώ τους παρότρυνε να βρίσκονται πάντα κοντά στο Θεό, την Παναγία και όλους τους Αγίους.
Στη συνέχεια ο π. Ματθαίος απένειμε την τιμητική πλακέτα “εις ένδειξη εκτιμήσεως και σεβασμού, για τα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα, μεθ’ ων εκόσμησε την πολυετή ιερατικήν διακονίαν του”.
Ο π. Ιωάννης Βαρβαρήγος, του Νικολάου και της Μαρίας, γεννήθηκε στο Μεγαλοχώρι Σαντορίνης τον Νοέμβριο του 1933. Προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια επτά παιδιών. Τα χρόνια της κατοχής δε του επέτρεψαν σπουδές πέραν της βασικής εκπαίδευσης που διέθετε το νησί.
Την εποχή του καταστρεπτικού σεισμού της Σαντορίνης το 1956, τον βρήκε να υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στο Πυροβολικό, διατάχθηκε τότε να επιστρέψει στο νησί (όπως και όλα τα ντόπια παιδιά) προς βοήθεια των σεισμοπλήκτων. Η ευσέβεια και η φιλακολουθία των γονέων του (είχε θείο Αρχιμανδρίτη τον Σεραφείμ Βαρβαρήγο και ο πατέρας του βοηθούσε στο ψαλτήρι) τον έφεραν κοντά στην Εκκλησία, από μικρό παιδάκι είναι στο Ιερό. Έτσι μετά από το αναλόγιο του χωριού του, η ιεροσύνη ήταν ένα φυσικό γι’ αυτόν επακόλουθο, αυτό που ήθελε πραγματικά να υπηρετήσει. Το 1962 νυμφεύθηκε την πρεσβυτέρα του Αργυρούλα το γένος Γεωργίου και Αικατερίνης Δαμασκηνού, απέκτησαν τέσσερα παιδιά (τρία αγόρια και ένα κορίτσι) και μέχρι σήμερα έχει ένδεκα εγγόνια.
Τον Ιούλιο του 1962 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Θήρας Αμοργού και Νήσων Γαβριήλ Καλοκαιρινό, διακονώντας πλησίον του, ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Αρχικά, για πολύ μικρό διάστημα, διορίστηκε στο Καμάρι της Σαντορίνης, όμως έκτακτες ανάγκες της Μητροπόλεως τον εγκαθιστούν στα τέλη του 1962 στην περίφημη Οία, στον υπό ανέγερση τότε Ιερό Ναό Παναγιάς Ακαθίστου (ο παλαιός Ναός της «Πλατσανής» είχε καταστραφεί από τον σεισμό), παράλληλα με τον άλλον Ενοριακό Ναό της Οίας Άγιο Γεώργιο, αλλά και όλων των μικρότερων Εκκλησιών που είναι διάσπαρτες σε όλη την έκταση του χωριού που αριθμούνται σε πλέον των εξήντα! Ακούραστος στα καθήκοντά του, λειτουργούσε μέχρι το πιο μακρινό και δύσβατο εξωκλήσι της Οίας, πάντα πρόθυμος στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες του ποιμνίου του για σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια.
Μπορεί να μην είναι γνώστης της Βυζαντινής Μουσικής, είναι όμως καλλιφωνότατος. Διαθέτει αρμονική φωνή και άριστη ορθοφωνία, ψάλλει δε, με ιεροπρέπεια και ευλάβεια. Το άσμα του αποπνέει πίστη και δύναμη, χαρίζοντας στις καρδιές των πιστών οικειότητα ενώπιον του Θεού. Διετέλεσε και πνευματικός. Αν και ήταν με λίγες γραμματικές γνώσεις, πολλοί σοβαροί άνθρωποι, επιστήμονες και αξιωματούχοι, αλλά και απλοί πιστοί που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα και δεν ήταν βέβαιοι αν οι ενέργειές τους ήταν σωστές και ενδεδειγμένες, ακόμα και μετά την παραίτησή του, όσο οι δυνάμεις του το επέτρεπαν, κατέφευγαν σ’ αυτόν να πάρουν την γνώμη του. Τον ρωτούσαν πώς να ενεργήσουν κι εκείνος με τα χαρίσματά του, τους έδινε οδηγίες και λύσεις.
Το 2009 για λόγους υγείας υπέβαλε την παραίτησή του και συνταξιοδοτήθηκε.
