Χρονογράφημα της Μαρίας Μαυρικάκη*
Οδηγούσαμε ανυποψίαστοι. Τρέχαμε, βιαζόμασταν, δεν προλαβαίναμε, βασικά δεν είχαμε χρόνο (sic). Και εκεί που πηγαίναμε στην ευθεία ανέμελοι, ξεφύτρωσε στον δρόμο από το πουθενά ένα φανάρι, αναμμένο κόκκινο. Πατήσαμε απότομα φρένο, το όχημα κοκκάλωσε, η ρότα της ζωής μας άλλαξε. Κατ’ οίκον περιορισμός των κατοίκων. Ήρθε ο καιρός να απολαύσουμε το σπιτικό μας.
Ο χρόνος πλέον μας περισσεύει, το ερώτημα είναι: τι να τον κάνουμε; Δεν μας παίδεψε πολύ η απάντηση, κάνουμε ό,τι και πριν αλλά τώρα έχουμε επιπλέον λόγους. Ο ουσιαστικότερος αφορά την ενημέρωσή μας. Μια βαθιά ανάγκη να παρακολουθούμε την υπόθεση ενός έργου (δράματος) που δεν έχει ξαναπαιχτεί και που από ότι φαίνεται θα κρατήσει καιρό, αλλά και μια βαθιά υποχρέωση να συντονιζόμαστε με τις υποδείξεις των ειδικών, οι οποίες αναδύονται στα παράθυρά μας.
Οι υπόλοιποι λόγοι είναι εξίσου σημαντικοί: εργασία, εκπαίδευση, επικοινωνία και ψυχαγωγία. Αν δεν έχουμε πρόσβαση στα παραπάνω, θα γλυτώσουμε από τον στεφανωμένο ιό και θα πάμε από βαριά μελαγχολία. Ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο, αυτό είναι η καταφυγή μας. Μόνο που λόγω της συγκυρίας, τελευταία έχει υπερθερμανθεί περισσότερο κι από τον πλανήτη μας.
Η εργασία και η εκπαίδευση επιτελούνται μέσα από συγκεκριμένες πλατφόρμες και κανάλια. Στην επικοινωνία και στην ψυχαγωγία όμως, το πράγμα διαφέρει. Με δημιουργικότητα και με σπινθηροβόλο πνεύμα συλλαμβάνουμε έξυπνες ιδέες και τσουλάει ο χρόνος του αναγκαστικού εγκλεισμού. Ευφάνταστες ατάκες και ευρηματικά βιντεάκια πάνε κι έρχονται νυχθημερόν, κάνοντας το χειλάκι μας να χαμογελά. Αναπαράγουμε με πάθος, μοιραζόμαστε, παραμένουμε ψύχραιμοι και κοινωνικοί. Είμαστε καλά, αντέχουμε. Τα υπόλοιπα, αργότερα.
Ευτυχώς, οι μέρες μεγαλώνουν και ο καιρός ζεσταίνει, άρα ένα πιθανό μπλακ άουτ στο ρεύμα αντέχεται. Τι θα γίνει όμως αν πέσει το δίκτυο; Όσοι αρέσκονται στην ευεξία της αρνητικής ικανοποίησης (βλέπε hoaxes) φρόντισαν να το διασπείρουν κι αυτό σαν σιγουράκι, δίπλα στις φαντασιώσεις τύπου “δημιουργία του κορονοϊού στα εργαστήρια” κ.ο.κ. Οι ειδικοί διαψεύδουν και εξηγούν αναλυτικά γιατί δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Μόνο που κάποιες ώρες από την υπερφόρτωση μπορεί να “σέρνεται”. Μήπως να το ξαλαφρώναμε λιγάκι;
Καλά και τα e-books, αλλά μήπως να μυρίζαμε και το τυπωμένο χαρτί; Οι σελίδες των βιβλίων δεν είναι μόνο για να γεμίζουν άμμο στην παραλία, ας γεμίζουν και ψίχουλα από πατατάκια στο σαλόνι. Απολαυστικές οι τετράωρες όπερες που παρακολουθούμε on line, αλλά μήπως να ακούγαμε και κάνα σκονισμένο cd από εκείνα τα συλλεκτικά που μας βρίσκονται; Σωτήριο το Netflix, αλλά χάθηκε ο κόσμος να δούμε και μερικά dvd από τις αμέτρητες στοίβες μας;
Αφελείς ιδέες, θα μου πείτε, πώς να ζήσουμε χωρίς live streaming; Εμείς, παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια για το αν θα χειροκροτήσουμε ή όχι και μας έσωσαν τα δυο μέτρα απόσταση. Κι από τότε κάθε βράδυ, εννιά παρά με εννιά και τέταρτο, ανάβουν τα αίματα στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης για τον τρόπο που θα πούμε ευχαριστώ. Τι κουλαμάρες είναι αυτές, για αραχνιασμένες κονσέρβες που είναι ξεχασμένες στα πάνω ράφια; Γιατί να τις ανοίξουμε μόνοι μας, χωρίς να μας το πει κάποιος άλλος; Μα, δεν είναι έτσι. Κάποιος το λέει: η Ψηφιακή Διακυβέρνηση. Ακούει κανείς;
*Η Μαρία Μαυρικάκη είναι συγγραφέας. Πρόσφατο έργο της είναι το μυθιστόρημα “Περαστικά” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος.
Όλες οι δημοσιεύσεις με τα χρονογραφήματα της Μαρίας Μαυρικάκη:
https://bit.ly/35O9uoH
[adning id="140783"]
