Το χτύπημα του κουδουνιού

Χρονογράφημα της Μαρίας Μαυρικάκη*

Όταν πήγαινα δημοτικό -τον περασμένο αιώνα, στα εμβληματικά 60ς και 70ς- σπρωχνόμασταν με τους συμμαθητές για το ποιον θα στείλει η κυρία να χτυπήσει το κουδούνι του διαλείμματος. Έτσι γίνονταν τότε οι δουλειές, δια χειρός. Σήμερα, το ηλεκτρονικό κουδούνι του κοντινού μας σχολείου χτυπά αυτόματα κι ανελλιπώς, αδιάφορο αν είναι καθημερινή, σαββατοκύριακο ή αργία. Το έχουμε συνηθίσει ανάμεσα στους τόσους θορύβους της πόλης, κάποιοι μάλιστα το διαλέξαμε ως ήχο κλήσης και στο κινητό μας, να επιβάλλει εγρήγορση και απόσπαση από ό,τι κάνουμε.

Τις προάλλες, το χτύπημα του πρώτου κουδουνιού της χρονιάς συνοδεύτηκε πάλι από επισκέψεις πολιτικών ταγών σε σχολεία και από κοινότοπες ευχές. Στο μεταξύ είχε προηγηθεί δημόσια διαβούλευση για ένα μείζον θέμα, την καταλληλότερη ώρα εκκίνησης των μαθημάτων˙ στις 8.15, στις 9 ή καλύτερα στις 9.30; Τι είναι συμφερότερο για τους μαθητές, την οικογένεια, την κοινωνία; Αφού διαφωνήσαμε έντονα και εξαντληθήκαμε στην επιχειρηματολογία, το αφήσαμε στην άκρη. Τώρα ασχολούμαστε ξανά με το περιεχόμενο της ιστορίας ή με τους σημαιοφόρους των παρελάσεων. Και έπεται συνέχεια διαπληκτισμών.

Ακόμα κι αν είχε οριστεί ομόφωνα η ιδανική ώρα να ξεκινούν τα σχολεία, το ερώτημα είναι άλλο: πώς να δεχτούν τα παιδιά το πρωί τη γνώση, στην παραδοσιακή σχολική αίθουσα, μετά από τόσο ξενύχτι μπροστά σε οθόνες; πώς να αφομοιώσουν τη βαρετή χιλιομασημένη διδασκαλία, ενώ έχουν αστραπιαία επαφή με χιλιάδες πληροφορίες (ασχέτως αν είναι οι περισσότερες άχρηστες);

Παρότι η πρόσβαση του ανθρώπου στην παγκόσμια γνώση είναι ευκολότερη από ποτέ, οι αρμόδιοι δεν δείχνουν να λαμβάνουν υπόψη την καταιγιστική εξέλιξη της τεχνολογίας. Φαινόμενα όπως η αντιγραφή έτοιμης άποψης και το σερβίρισμά της ως ιδίας, η ακαταμάχητη ανορθογραφία των αναρτήσεων, η εκτόπιση της γραπτής έκφρασης από την παντοδύναμη εικόνα έχουν πλέον παγιωθεί, χωρίς να προβληματίζουν. Το έλλειμμα παιδείας που διακρίνει τη χώρα μας είναι εδώ και μεγαλώνει. Όμως κορυφαία στιγμή του εκπαιδευτικού συστήματος δεν είναι άλλη από την επιτυχία στις πανελλήνιες!

Η σημερινή γενιά των νέων, η γενιά του αντίχειρα και του σκαναρίσματος ξεκινά μια ακόμα σχολική χρονιά μέσα στη συνήθη αντίφαση: αντί να δέχεται προτροπές και διευκολύνσεις για μάθηση με τρόπους σύγχρονους, συμβατούς με την ιλιγγιώδη κυβερνο-εξέλιξη, μας ακούει να γκρινιάζουμε γενικώς για τα χάλια της παιδείας και να μιλάμε για τα ωραία χρόνια τα δικά μας, τα χρόνια του μαυροπίνακα!

Και περιμένουμε να μας πάρουν τα παιδιά στα σοβαρά.

Μόνο το κουδούνι θα ανυπομονούν να ακούσουν.

*Η Μαρία Μαυρικάκη είναι συγγραφέας. Πρόσφατο έργο της είναι το μυθιστόρημα “Περαστικά” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος

Όλες οι δημοσιεύσεις με τα χρονογραφήματα της Μαρίας Μαυρικάκη:
https://bit.ly/35O9uoH