Από τη συλλογή “Κόρες και Κούροι της αιώνιας νιότης”, ακολουθεί παρακάτω από τον “Καπετάνιο Εύδημο” ένα ποίημα για την Κόρη της Θήρας, που ήρθε πάλι στην επικαιρότητα λόγω της περιοδικής έκθεσής της στη Ρώμη.
Κόρη της Θήρας
Από τη Σελλάδα
κόρη ψηλόκορμη, λευκή οπτασία,
ψηλότερη από τους ρωμαλέους κούρους
παιδί της Λακωνικής Θήρας
του Κάδμου,
του Αριστόδημου και του Θήρα Αυτεσίωνος γενιά,
στο πιο ψηλό Μέσα Βουνό
που σ’ αγλάιζε η γκρεκοτραμουντάνα
ο μαΐστρος κι’ ο δυνατός σιρόκος,
άθικτη στο χρόνο, μοναδική,
αρχετυπική αγέρωχη μορφή λιτού κάλλους,
με κόμη τετράγωνη,
κορδέλα χορδή στην κεφαλή,
με το σχοινάκι δεμένο πίσω στα μαλλιά,
καλλίκομη γυναίκα,
μέση σφιχτή,
διπλός ίσιος χιτώνας, πέπλος γυναίκας,
με το δεξί σου χέρι λυγισμένο,
που ακουμπά στο σπαρτιάτικο στήθος σου,
αρμονική συμμετρία,
όψη δωρική,
σε λίθο, περίβλεπτης πρώιμης ελληνικής πλαστικής τέχνης δουλεμένη,
από ναξιώτικο μάρμαρο φτιαγμένη,
αιώνια συνάντηση ανθρώπου με την πέτρα,
κάτω από τον κυκλαδίτικο ήλιο,
άλαλη, αλαφροΐσκιωτη ατενίζεις το πέλαγο,
τα αφροκύματα και το σκοτεινό ηφαίστειο,
ακούς τις μύχιες βουβές φωνές
μας μιλάς με τη σιωπή σου.
