“ΜΙ ΚλΕΒΕΤΕ ΘΑ δΙΚΑΣΤΙΤΕ ΕΠΑΝΟ”

Της Βιολέτας Πατινιώτη

Ο Ιάκωβος (1926-2010) δεν ήταν ποτέ του αγρότης. Τα νιάτα και τα γηρατειά του τα έφαγε στην οικοδομή. Στα 14 του άφησε τη Σαντορίνη και πήγε στην Αθήνα, εσωτερικός μετανάστης με την ελπίδα μιας όμορφης και άνετης ζωής. Το 1957 παντρεύεται την Κυριακούλα και ζουν μαζί όμορφα χρόνια πότε άνετα, πότε στενά αλλά πάντοτε όμορφα.

Διέξοδος του Ιάκωβου από το άγχος της αθηναϊκής ζωής, από την κούραση των οικογενειακών ευθυνών ήταν το αμπέλι που του άφησε ο πατέρας του στα Δασκαλιά, στο Ακρωτήρι. Εκεί πήγαινε και πότιζε, κλάδευε, θειάφιζε, ξανακλάδευε, ξεχορτάριαζε, τρυγούσε … Έφτιαξε και ενα πατητηράκι και ενα καμαράκι με μερικά βαρέλια και έφτιαχνε μόνος του το κρασί της οικογένειας. Μπρούσκο το έλεγε… γιατί ήταν άγριο… Λίγο μαντηλαριά, λίγο βουδόματο και πολύ ασύρτικο. Ό,τι του έδινε το αμπέλι του και με την ευχή της μάνας του.

Όταν βγήκε στη σύνταξη, το καμαράκι του έγινε το καταφύγιό του. Τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού εκεί την έβγαζε. Να τον φυσά ο αέρας του ηφαιστείου. Στο καμαράκι έβαλε και 2-3 πιάτα, ένα μάτι με γκάζι και τηγάνιζε κανένα αυγό και κανένα λουκάνικο, από αυτά τα σαντορινιά τα νόστιμα… και κέρναγε τους τουρίστες που χανόντουσαν στα μονοπάτια του Ακρωτηριού ψάχνοντας τον Φάρο για το ηλιοβασίλεμα.

Αχώριστη συντροφιά του το ακορντεόν του. Καθόταν στη σκιά τα μεσημέρια και αντικρίζοντας το ηφαίστειο σκάρωνε τετράστιχα για τη Σαντορίνη, τη βεντέμα, τον έρωτα, την πολιτική…

Μια χρονιά επιστρέφοντας από την Αθήνα για να κλαδέψει, ανοίγει το καμαράκι του και έλειπαν όλα του τα βαρέλια. Δεν είχε μείνει σταγόνα κρασί. Κάποιος επιτήδειος σκέφτηκε να δανειστεί και τα βαρέλια και το μπρούσκο του.

Στενοχωρέθηκε πολύ και δίχως να χάσει το χιούμορ του πήρε το πινέλο και τη μπογιά και έκανε το πρώτο graffiti του Ακρωτηρίου. Στον τοίχο που βλέπει προς τον δρόμο με μεγάλα γράμματα έγραψε με μοναδική ανορθογραφία:

“ΜΙ ΚλΕΒΕΤΕ ΘΑ δΙΚΑΣΤΙΤΕ ΕΠΑΝΟ”

Το graffiti έγινε viral και ίσως και να έπιασε, γιατί από τότε μόνο τα κουνάδια κλέβουν κανένα σταφύλι…

Περάσαν τα χρόνια. Το μοναχικό σπιτάκι με το γραφικό πλέον graffiti απέκτησε γείτονες. Κάτι οικοδομές που τελειωμό δεν έχουν. Προσφάτως απέκτησε και ξενοδοχείο, εκεί λίγο πιο πάνω… στον κεντρικό δρόμο, και mini market … Σταμάτησε να είναι μόνος…

Κουράστηκε… συνέχισε να κλαδεύει, να θειαφίζει, να παίζει το ακορντεόν του και να τρυγά. Τα τελευταία χρόνια, του έκανε παρέα και ο Γιάννης με τη τσαμπούνα του. Άφησε το ακορντεόν και έπιασε το τουμπί. Μαζί κάναν πρόβες, τραγουδάγανε και έκαναν σπονδές στον Βάκχο με τσικουδιές. Το 2008 πάτησε για τελευταία φορά.

Δεν είχε γιους να συνεχίσουν την καλλιέργεια και το πάτημα. Είχε όμως κόρες, γαμπρούς και εγγόνια. Απο το 2010 ο γαμπρός του Γιάννης Νομικός (Τζάννες) αναλαμβάνει τη συντήρηση και καλλιέργεια του αμπελώνα και τα σταφύλια πάνε στην Ένωση, για οινοποίηση. Το 2011 ο γαμπρός του Γιάννης Πατινιώτης εμφιάλωσε το “Τελευταίο Πάτημα”, εκείνο το τελευταίο μπρούσκο του 2008 για να θυμόμαστε τον παππού και να πίνουμε στη μνήμη του.

Το 2014 ο εγγονός Ιάκωβος θέλησε να δοκιμάσει τη δύναμη του αμπελιού φτιάχνοντας μια δική του Σαντορίνη. Με τη πολύτιμη βοήθεια του Τζάννε ξεκίνησε η βεντέμα στο Δασκαλί, με τον Χαρίδημο Χατζιδάκη με τα μαγικά του χέρια να οινοποιούν τον τρύγο του Δασκαλιού.

Από το Σεπτέβρη του 2014 ο Ιάκωβος και ο Τζάννες, με την ευχή της Κυριακούλας και τις πολύτιμες συμβουλές αμπελουργών και γεωπόνων, καλλιεργούν το αμπέλι και κάθε χρόνο ανακαλύπτουν εκ νέου τη δύναμική και τη μοναδικότητά του. Ίσως ο Βάκχος, ίσως η σωστή δουλειά, ίσως το ηφαίστειο, ίσως η επιμονή, ίσως οι ευχές…

Το κρασί έλαβε όνομα και υπογραφή και κριτικές και γνώμες.

Δασκαλί (Dascali) ως φόρος τιμής στη γη και στην περιοχή, στη θηραϊκή γη που εδώ και χιλιετίες δημιουργεί κρασί, που εδώ και αιώνες φτιάχνει ασύρτικο. Οι υπογραφές πολλές, του οινοποιού, του παραγωγού, του καλλιεργητή. Μα πιο σημαντική υπογραφή είναι οι ευχές του Ιάκωβου και της Κυριακούλας που δίνουν δύναμη σε παιδιά και εγγόνια, γαμπρούς και δισέγγονα να συνεχίσουν μαζί, ομαδικά ως οικογένεια τη μαγική, ξεχωριστή ιστορία του Δασκαλιού.

Ο τρύγος του 2014 έβγαλε 1.304 φιάλες
Ο τρύγος του 2015 έβγαλε 1.336 φιαλες
Ο τρύγος του 2016 ολοκληρώθηκε στις 11 Αυγούστου… το πόσες φιάλες θα βγουν θα το μάθουμε τον Δεκέμβρη.

Στο μικρό αυτό αμπελοτόπι με τις αμπελιές που οι ρίζες τους έχουν να μας πουν ιστορίες αιώνων, οι καρποί προφυλαγμένοι στο ιδιαίτερο σχήμα της αμπελοκουλούρας, μας δίνουν τους χυμούς τους που μεταλάσσονται σε πυρ, που ρέει στα ποτήρια σας.

Με τη δύναμη του αιώνιου και φυσικού, στη νότια άκρη της τυφώνειας ηφαιστειακής θηραϊκής γης, αναδύεται αυτό το ιδιαίτερο ακρωτηριανό κρασί. Δειλά ζητάει απο εσάς να το γνωρίσετε, στην εφηβική και εσωστρεφή ακόμα μορφή του. Μια πρώτη γνωριμία και αντίληψη της αναγκαιότητας που επιβάλλει η φύση μέχρι την πλήρη ωρίμανση.

[hr style=”single”]