Χρονογράφημα της Μαρίας Μαυρικάκη*
Αν έχεις όνομα, είτε κοινό και χιλιοειπωμένο είτε πειραγμένο και ευρηματικό, που με κάποιον τρόπο παραπέμπει στην Παναγία, τότε σίγουρα με καταλαβαίνεις. Στην κατηγορία ανήκουμε πραγματικά πολλοί, πολλές κι οι ευχές που λαμβάνουμε για τη γιορτή μας. Γραμμένες στο χρονολόγιό μας με έντονα χρώματα σε φόντο φωσφορίζον και διακοσμημένες με καρδούλες, μπαλόνια και λοιπά σύμβολα χαρωπής διάθεσης των ανέμελων αδειούχων αποστολέων.
Ειλικρινά, συνονόματέ μου, αυτή η απανωτή αφισοκόλληση στον τοίχο μού προκαλεί μια εσωτερική αναστάτωση με προβολές στο αριστερό μου παρελθόν. Τρομάζω καθώς βλέπω τα ευχαριστώ μου να καταπίνονται σε δευτερόλεπτα από τα αδηφάγα παρακαλώ που τα ακολουθούν. Τα καημένα δεν προλαβαίνουν καν να συγκρουστούν με τα ευχαριστώ των υπολοίπων που δέχτηκαν την ομαδική ευχή, χάνονται από τα πιο πρόσφατα ή τα πιο σχετικά, ανάλογα με τις ρυθμίσεις μου. Στο μεταξύ, ο χρήστης Χ με έχει προσθέσει με ετικέτα σε μια δημοσίευση μαζί με 32 ακόμη, που μέχρι να τη διαβάσω, ειδοποιούμαι ότι η χρήστης Ψ είναι μαζί με μένα και 96 ακόμη. Εκεί τσιμπιέμαι, γιατί εγώ μόνη μου είμαι. Έχω για παρέα μου τη μικρή οθόνη, την πολύ μικρή, του κινητού.
Πάνω στη σύγχυση με κυριεύουν γλυκανάλατες αναπολήσεις των παιδικών μας χρόνων που περιλαμβάνουν τα έξω φώτα αναμμένα, λικέρ μέντα και δηλώσεις του τύπου “σας φέραμε έναν δίσκο με πάστες”, ναι, δίσκο το έλεγαν το κουτί, “τύλιξέ μου το γλυκό μου, θα το πάρω μαζί”, “φεύγουμε πρέπει να πάμε κι αλλού”. Μετά αναπολώ τα πρώιμα νιάτα και τη γιορτή μας σε συνδυασμό με μελτέμια και καράβια, με πανηγύρια και νησιά. Η μέρα αυτή μας έβρισκε σε “έρημες” παραλίες χωρίς ασύρματη επικοινωνία, όπου οι απρογραμμάτιστες συναντήσεις με ένα σωρό γνωστούς του άστεος ήταν αναπόφευκτες. Όταν τακτοποιηθήκαμε, έφτασε η ώρα του δικαιώματος άδειας ονομαστικής εορτής, μιας ψαγμένης συνδικαλιστικής κατάκτησης που μας προκάλεσε ισχυρό δίλημμα˙ Παναγία θερινή ή μήπως φθινοπωρινή, δηλαδή έξτρα απουσία; Για μια μέρα ακόμη άδεια -ούτε φαντάροι αιμοδότες να ήμασταν- μεταθέσαμε τη γιορτή μας, υπομείναμε κρύα αστεία περί παρθενίας, κερνούσαμε διπλά, Αύγουστο τους φίλους και Νοέμβρη τους διπλανούς συναδέλφους. Ώσπου η λογική επικράτησε και το προνόμιο των ρετιρέ καταργήθηκε, έχοντας αφήσει σύγχυση και ταυτόχρονα μια καλή δικαιολογία σε όσους μας ξεχνούσαν. Α, δεν ήξερα ότι γιορτάζεις τώρα!
Κι ύστερα ήρθε το διαδίκτυο. Ο άδειος Δεκαπενταύγουστος παραγέμισε με κάθε απρόβλεπτο νέο που διαδίδεται αστραπιαία και κάθε αδιάφορη πληροφορία που αναπαράγεται αφιλτράριστη. Έφτασε να χωρά τις διακοπές όλων των επαφών μας και μαζί να χωρά τα καταστροφικά φαινόμενα από την αλλαγή του μακροκλίματος. Η επικοινωνία μας ξεχείλωσε, το ευχολόγιο αναζωπυρώθηκε.
Μπορεί να συμπίπτουν κι άλλες ονομαστικές εορτές με επίσημες αργίες, υπολείπονται πάντως της γιορτής της Παναγίας σε αριθμό παραληπτών ευχών. Θα φταίει η θερινή διάθεση κι ο άφθονος ελεύθερος χρόνος που αξιοποιείται με σύσφιξη των σχέσεων. Κυλούν τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο μαζί κι οι ώρες των διακοπών γεμάτες χαλαρά μηνύματα-αποδεικτικά του ενδιαφέροντος προς εμάς που γιορτάζουμε. Κυλούν κι οι ειδήσεις, καταγράφοντας την ομολογία της μικρότητάς μας απέναντι στην παρενοχλημένη φύση. Ομαδικές αναφορές, αναρτήσεις στους τοίχους, κείμενα αντιγραφής επικόλλησης, sms προσωπικά, αλλά και ιδιωτικά τηλεφωνήματα μάς φέρνουν χαρά ιδιαίτερη μια τέτοια μέρα, παρότι δεν τα προλαβαίνουμε. Για διευκόλυνσή μας, σκέφτηκα να κατατάξουμε τις ευχές σε κατηγορίες, από ερασιτεχνική μέχρι α’ εθνική. Η δε ομάδα των ξεχωριστών φίλων που κρατούν τις κλήσεις τους για την παραμονή ή για την επομένη ή για όποτε, να ορίσουμε ότι θεωρητικά κάποτε θα διακριθεί και θα παίξει στην Ευρώπη. Ως τότε, αντεύχομαι εκ μέρους όλων, χρόνια μας πολλά και πάνω απ’ όλα υγεία.
*Η Μαρία Μαυρικάκη είναι συγγραφέας. Πρόσφατο έργο της είναι το μυθιστόρημα “Περαστικά” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος
Όλες οι δημοσιεύσεις με τα χρονογραφήματα της Μαρίας Μαυρικάκη:
https://bit.ly/35O9uoH
[adning id="140783"]
