Του Γιώργου Χατζηγιαννάκη*
Τώρα τελευταία υπήρξαν κάποιες ενδιαφέρουσες κινήσεις γύρω από την ελληνική γαστρονομία και τη σχέση της με τον τουρισμό. Ευκαιρία λοιπόν να διατυπώσουμε μία πρόταση και να ανοίξουμε τη συζήτηση για το κοινό μέλλον τους.
Κατ’ αρχήν αποκτήσαμε ένα θεωρητικό εργαλείο για τη νέα ελληνική κουζίνα: το τελευταίο βιβλίο του Επίκουρου το οποίο και πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Ως γνωστόν είτε κάνεις πράξη τη θεωρία ή βολεύεις τις πράξεις σου κάτω από μια θεωρητική ομπρέλα. Το βιβλίο του αγαπητού Αλβέρτου δίνει όλες τις δυνατότητες. Εγώ στέκομαι στην “ελληνικότητα” και στην “τοπικότητα” που διατρέχουν τις σελίδες του (για να προχωρήσω στο δια ταύτα).
Έπειτα, η πρόταση του Δήμου Θήρας, να είναι το 2013 Έτος Γαστρονομίας για την προβολή του νησιού, έρχεται να αναγνωρίσει μια προσπάθεια πολλών χρόνων από ντόπιους παραγωγούς, οινοποιούς, εστιάτορες κ.α. να μπολιάσουν το τοπικό προϊόν με τη γαστρονομία. Μια προσπάθεια που έχει στεφθεί με επιτυχία αναδεικνύοντας την αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στον τουρισμό και στα τοπικά προϊόντα. Παράδειγμα η διεθνής αναγνώριση των Σαντορινιών κρασιών και ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τοπική οικονομία.
Τρίτο, η σε εξέλιξη προσπάθεια του ΣΕΤΕ (Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων) ώστε η ελληνική γαστρονομία τα επόμενα χρόνια να αναδειχθεί σε προβεβλημένο τουριστικό προϊόν, πράγμα που σημαίνει αύξηση της οικονομίας της παραγωγής –και όχι μόνο αύξηση της παροχής υπηρεσιών όπως μας είχε συνηθίσει μέχρι σήμερα ο τουρισμός.
Σ’ όλα τα παραπάνω εγώ βλέπω ένα κοινό παρανομαστή τον τόπο. Κάθε τόπος έχει ιδιαίτερα προϊόντα και βάσει αυτών έχει στηθεί η τοπική κουζίνα και η γαστρονομική κουλτούρα του. Κάθε τόπος στην Ελλάδα βρίσκεται κοντά σε τουριστική περιοχή, το διεθνές κίνημα “100 mile diet” ή ακόμα περισσότερο το ιταλικό “zero miles” είναι μοντέλα για την άμεση σύνδεση με την τουριστική οικονομία. Ακόμα και στην Αθήνα οι δημιουργοί σεφ, με όραμα, θα μπορούσαν να εστιάσουν στα ενδιαφέροντα προϊόντα από συγκεκριμένες περιοχές και να δώσουν εξελιγμένες προτάσεις. Η τάση για ταβέρνες με τοπική κουζίνα δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη.
Οι παραπάνω σκέψεις-προτάσεις μπορούν να αναδείξουν μια νέα ελληνική κουζίνα βασισμένη στην τοπικότητα που θα ανανεώσει το μέχρι στιγμής στερεότυπο γεύσης που έχουμε Έλληνες και ξένοι για την ελληνική κουζίνα (άλλωστε και αυτό στην πραγματικότητα προέρχεται από επί μέρους τοπικές γεύσεις). Πιστεύω ότι αν αυτό το μικρό βήμα το κάνουμε τώρα τα επόμενα θα είναι πιο εύκολα και γρήγορα.
* Ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης είναι ιδιοκτήτης του εστιατορίου Σελήνη, στον Πύργο της Σαντορίνης
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
[adrotate banner=”24″]
